اداره امور قرآنی

دکتر مجید فیاضی بروجنی، روانپزشک و قاری قرآن کریم در مصاحبه با روابط عمومی اداره امور قرآنی استان از اهمیت خودسازی و کسب معرفت در کنار تحصیل علم و دانش روز گفت.

آقای دکتر با تشکر از این که وقت ارزشمندتان را در اختیار ما قرار دادید بفرمایید خودتان را معرفی کنید ؟

بنده مجید فیاضی  متولد بروجن هستم که در آذرماه 1347 چشم به جهان گشودم. دوران تحصیلات ابتدایی تا دیپلم را در شهر بروجن گذرانده و سپس با شرکت در کنکور سراسری در رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد پذیرفته شدم. پس از فارغ التحصیلی، از سال 1374 لغایت 1376 در شهرستان های اردل و لردگان از توابع استان چهارمحال و بختیاری با عنوان پزشک عمومی و ریاست بیمارستان و سرپرست شبکه بهداشت و درمان مشغول به خدمت شدم و مجدداً در کنکور تخصصی شرکت کردم و در رشته تخصصی روانپزشکی در دانشگاه علوم پزشکی تهران پذیرفته شدم و از سال 1380 تاکنون در شهرستان بروجن به عنوان روانپزشک و در دوره هایی به عنوان سرپرست شبکه و ریاست بیمارستان مشغول به خدمت می باشم.

از چه زمانی وارد فعالیت های قرانی شدید ؟

من از کودکی به فراخور محیط زندگی و خانواده با قرآن و خصوصاً قرائت آن آشنایی داشتم. در کودکی خانواده ما به همراه عموهایم در یک منزل قدیمی به صورت جمعی زندگی می کردیم که در دهه های فاطمیه در منزل ما روضه خوانی برگزار می شد. همیشه قبل از شروع منبر پسر عمویم شهید علیرضا فیاضی قرآن را با قرائت می خواند که من سعی می کردم از او تقلید کنم. وارد مدرسه ابتدائی که شدم دیدم که علیرضا سر صبحگاه مدرسه هر روز قرآن می خواند و من همیشه خودم را به جای او می دیدم. البته شهید علیرضا علاوه بر قرائت قرآن از شاگردان ممتاز مدرسه بود و ارتباط خاصی به عنوان برادر بزرگتر با من داشت. در اوقات فراغت با من تمرین قرائت می کرد- بعد از اینکه او از مدرسه ابتدائی به راهنمایی رفت من به جای ایشان در سر صبحگاه قرائت قرآن داشتم و از همان ابتدا ( از کلاس سوم ابتدائی) در مدرسه به من به عنوان جانشین پسر عمویم نگاه می کردند و طبعاً انتظارات هم زیاد بود، هم به عنوان یک دانش آموز قاری قرآن و هم به عنوان یک دانش آموز نمونه. یادم می آید کلاس سوم ابتدائی زمان زنگ قرآن معلم کلاس از من می خواست که به بقیه قرآن آموزش دهم (سال 1353-1354). البته تابستان ها در کلاس های مسجد مدنی و حاج شیخ علی شرکت می نمودم.

در دوران راهنمایی و دبیرستان که انقلاب به پیروزی رسیده بود و جلسات قرآنی زیاد شدند ما به همراه سایر دوستان شرکت می کردیم و در مسابقات دانش آموزی در سطح استان رتبه های ممتاز را کسب می کردیم. در همین سال ها یه مسابقات کشوری راه پیدا کردیم در طی مسابقات و اردوهای کشوری از محضر اساتید فن قرائت (صوت، لحن، تجوید و...) استفاده کردیم از جمله استاد خواجوی و دکتر مولوی و از آن به بعد ما این آموزش ها را به شهرستان منتقل می کردیم. دوستان دیگر از جمله حاج هادی خلیلی و مهدی اعتمادی نیز در این زمینه فعال بودند. شاید ما اولین گروهی بودیم که به سبک جدید و فنی در حوزه های مختلف کلاس ها و جلسات قرائت قرآن را در بروجن راه اندازی نمودیم. جلسات عصرها و شب ها در مسجد حاج کرامت برقرار می شد و جلسات شبانه در منزل دوستان.

یادم می آید ما یک ضبط صوت قدیمی داشتیم و یک نوار عبدالباسط که دست به دست می چرخاندیم و قرارمان این بود که تک تک گوشه ها و مقام ها را تمرین کنیم و عصرها در مسجد حاج کرامت جمع می شدیم و تمرین ها را به یکدیگر ارائه می دادیم و خودمان استاد و شاگرد بودیم. اما با حضور در جلسات استادان تهران در طی اردوها  و مسابقات دانش آموزی توانستیم این تمرین ها را جهت دهیم، طبقه بندی کنیم و به صورت فنی یاد بگیریم. البته خود من به واسطه علاقه ای که به موسیقی داشتم در کلاس های آموزش موسیقی سنتی که در بروجن توسط استاد آقای ملک محمد مسعودی تشکیل می شد شرکت می نمودم و تا اندازه ای با دستگاه های موسیقی ایرانی و گوشه ها و مقام های موسیقی سنتی آشنا شدم که این امر نیز در قرائت قرآن نیز بی تأثیر نبود.

 مؤانست با قرآن چه تاثیری در حرفه و شغل شما داشته است؟

قطعاً پذیرفته شدن در رشته پزشکی و روانپزشکی از موهبت هایی بوده که شخصاً خودم آن را از عنایات خداوند متعال و به سبب ارتباط و انس با قرآن می دانم. یادم می آید یکی از انگیزه هایی که سبب می شد من در طول تحصیل در دوران راهنمایی و دبیرستان همیشه جزو شاگردان ممتاز باشم این بود که به خودم نهیب می زدم که فردی که قاری قرآن است و همه به دید یک فرد قرآنی به آن نگاه می کنند باید از همه جهات الگو باشد. که علاوه بر تلاش در جهت خودسازی و خودشناسی و تقویت بنیه های مذهبی و قرآنی سعی می کردم در امر درس نیز همیشه رتبه ممتاز خودم را حفظ کنم.

در طی تحصیل دوران پزشکی نیز هم بنده را به عنوان یک فرد قرآنی (قاری قرآن دانشگاه) می شناختند و همین نیز سبب می شد که در طی دوران تحصیل در دانشگاه سعی کنم تا اخلاق و رفتار قرآنی داشته باشم. این تابلوی قاری قرآن بودن سبب می شد که خواسته و یا نا خواسته کمتر در معرض انحرافات و یا سایر خطرات و لغزش‌هایی که معمولاً طی دوران تحصیل دانشگاهی سراغ دانشجویان خصوصاً دانشجویان رشته های تجربی می‌آید قرار گیرم که این نیز از نعمت های انس با قرآن بود. در حال حاضر نیز انس با قرآن و آشنایی هر چیز مختصر با مفاهیم قرآنی قطعاً در امر درمان و رسیدگی به مراجعین و بیماران، کمک کننده و راهگشاست.

کدام آیه بیشترین تاثیر را بر روح و روانتان داشته است ؟

قطعاً در هر مقطعی انسان با یکی از آیه ها انس بیشتری پیدا می کند. خصوصاً ما که لحن ها و سبک های مختلف قاریان بزرگ را تمرین می کردیم هر از چند گاه با یک آیه روزگار می گذراندیم – در مواردی که فشارهای روحی و روانی وارد می شود تنها پناهگاه و آرامگاه برای اینجانب همین مراجعه به قرآن است. اما آنچه که بیشتر از لحاظ معنائی سبب ارتباط بیشتر من با قرآن  و دوستی و نزدیکی من به آن شده است این آیه سوره اسراء است: «وَ نَُنَزِلُ مِنَ القُرآنِ ما هو شِفاءٌ وَ رَحمّۀٌ للمؤمنین و لا یَزید الظالِمین الاخسارا » و بدرستی که قرآن جزء به جزء و حرف به حرفش سبب رشد و شفاء دل و جان مؤمنین می شود. یعنی کسانی که به هر طریقی با او ارتباط دارند و از آن مدد می طلبند.

تا چه میزان سعی می کنید در ورود فرزندانتان به وادی قرآن نقش داشته باشید ؟

بعضی مواقع با اعضاء خانواده در شبکه قرآن به قرائت‌های قاریان گوش می دهیم و یا در حین مسافرت از رادیو قرآن استفاده می کنیم.همچنین  در منزل مسئولیت رسیدگی به تکالیف قرآنی فرزندانم را بر عهده دارم  اما حقیقتاً تا به حال شرایطی ایجاد نشده که فرزندانم بخواهند به صورت تخصصی و حرفه ای وارد این حوزه شوند و بنده هم در این زمینه اصراری نکرده ام و انتخاب را با خودشان گذاشته ام.

کمی هم در مورد تلاوت های شما صحبت کنیم شما در تلاوت هایتان از چه سبکی پیروی می کنید  ؟

از آن جائی که ما اولین نغمه های قرآنی را با آوای قاریان قدیمی عبدالباسط و منشاوی شروع کردیم خود به خود لحن و صوت و ما بر طبق این سبک ها شکل گرفته لیکن سایر قرائت ها را نیز تمرین کردیم. سبک قرائت ما بیشتر متناسب با شرایط و جلسات تغییر می کند و خود من شخصاً سبک خاصی را دنبال نمی کنم. بیشتر با شرایط محیطی و فردی خودم سبک را انتخاب می کنم.

چه سالی ازدواج کردید و چند فرزند دارید؟

من در سال 1374 و در سن 27 سالگی ازدواج کردم، همسر بنده کارشناس مامائی و کارشناس ارشد روانشناسی است. دو فرزند پسر به نام های حسام الدین دانشجوی دکتری دامپزشکی و صدرالدین کلاس ششم ابتدائی دارم. از سه سال پیش نیز خداوند افتخار میزبانی از دو فرزند خوانده به نام های ابوالفضل کلاس سوم ابتدائی و نغمه خانم کلاس چهارم ابتدایی را به ما داد که مجموعاً خانواده عیالواری در این دوره و زمانه هستیم.

چه افقی در زندگی  آینده قرآنی خود می بینید؟

من همیشه داشته هایم چه مادی  و چه معنوی را حاصل مؤانست با قرآن و اهل بیت می دانم- همیشه فکر می‌کنم این خواست خدا بوده که من از ابتدای کودکی با قرآن ارتباط برقرار کنم و این حدیث را با جان و دل درک کردم که «مَن قرَاء القُرآنَ وَ هو شاب مُؤمن اِختلط القرآن بلَحمه و دَمِه» و مطمئنم که در آینده نیز این قرآن است که همیشه انیس و مونس من خواهد بود و امید وارم که در قیامت شرمنده اش نباشم.

به نظر شما قرآن در نظام بهداشتی و درمانی چه جایگاهی دارد؟

متأسفانه تاکنون من برنامه‌ی مدون و عملیات پیکربندی ای در سطح مدیریت سیستم های درمانی و بهداشتی ندیده ام – به صورت دوره ای و یا موردی گهگاهی فعالیت های مختصری به چشم می خورد که به نظر من فقط در حد انجام وظیفه و رفع تکلیف است0 در سطح دانشگاه علوم پزشکی واحدی به نام قرآن و سلامت در حال فعالیت است که فعالیت های این واحد نیز در کل سیستم بهداشتی جاری و ساری نیست و چه بسا خیلی افراد از وجود چنین مجموعه ای بی خبر هستند.

متأسفانه تاکنون سند راهبردی در خصوص نحوه‌ی ادغام مسائل و مشکلات سلامت با آموزه های دینی و قرآنی فراهم نشده و هر اقدامی که تا کنون انجام شده همیشه سلیقه ای و یا فقط توسط خود افراد انجام شده است. حتی اخیراً در جلسات از خواندن قرآن در ابتدای جلسات طفره می روند و یا در نهایت به پخش یک کلیپ بسنده می شود.

حلقه‌ی دوستان شما بیشتر از جامعه پزشکان هستند یا قرآنی و با کدام گروه بیشتر مراودت دارید؟

با توجه به سن و سالی که از ما گذشته و دوران مختص که در طی سالیان دراز طی نموده ام دوستان ما از گروه‌های مختلفی تشکیل شده اند- که بعضاً شاید فرسنگ ها از نظر دیدگاه ها و نظرات با هم فاصله دارند- اما حقیقتاً حلقه دوستان قرآنی پایدارتر بود و احساس نزدیکی، دوستی، درک متقابل با این دوستان بیشتر است اگر چه ممکن است در برخی موارد ما سال ها همدیگر را ندیده باشیم لیکن این فاصله ها هیچ وقت سبب سردی روابط نشده و همیشه این دوستان را در عمق وجودمان حس می کنم. مثل اعضاء یک خانواده که ارتباط خونی با یکدیگر دارند و حتی سال ها دوری یا فرسنگ ها دوری نمی تواند این ارتباط خونی را قطع کند.